Walking by the river [Bindy]

Bindy staarde voor zich uit. Ze dacht na: 'Natuurlijk! Nu valt alles op zijn plaats. Daarom deed Andrew daarnet zo voorzichtig.' Ze keek Andrew gekweld aan en zei: 'Je moet niet zo voorzichtig zijn, hoor. Maar ik wil je wel zeggen: de laatste keer dat ik op iemand verliefd was, ben ik een vampier geworden. Hij heeft mij gebruikt om gezelschap te hebben. Ik ben nu zeer voorzichtig in het vertrouwen van mannelijke vampieren. Daarom deed ik ook zo afwijzend tegen Than. Maar bij jou heb ik het gevoel dat ik je al jaren ken.' Ze zuchtte en nam haar hoofd tussen haar handen. Ze had zin om met haar hoofd op een rots te beuken maar ze wist dat dat niks zou oplossen.

Hij knikte alleen maar, niet wetende wat hij er van moest denken, om dat tegen haar te zeggen was natuurlijk erg dom. Dat had hij ook wel verwacht. Wat moest Bindy nu van hem denken? Hij voelde zich een beetje bang daardoor, meer het bang om haar te verliezen als vriendin. "Sorry." Mompelde hij, niet wetende wat te zeggen, wat kon hij anders zeggen?

d

Bindy keek Andrew verbaasd aan, waarom zei hij nu 'sorry'? Ze zuchtte en trok haar gezicht weer in de plooi. Ze zei met een glimlach: 'Jij moet toch geen sorry zeggen. Ik zou eerder sorry tegen jou moeten zeggen, omdat ik het je zo moeilijk maak. Als je niet met mij bevriend was, zou Mide lang niet zo rot tegen je doen.' Ze stond op en dook het water in. Onder water was alles rustig en donker. Ze gunde haar ogen wat rust en bleef op de bodem liggen met gesloten ogen. Na een paar minuten begon ze zich te vervelen en deed haar ogen weer open. Ze zwom naar de oppervlakte en keek naar de maan. Het licht van de maan wierp een mysterieus schijn op haar gezicht.

P.S. Dit is mijn honderste bericht

Gefeli

Andrew bleef gewoon zitten: "Mide doet tegen iedereen rot, het is niet bepaald op jou gericht, en waarom het uitgerekend jij bent weet ik niet." Hij zuchtte even en liet Bindy het water in gaan, nu was het al nacht en de maan scheen fel. Ze bleef enkele minuten voor ze naar boven kwam, het had een poosje geduurd maar had Andrew wel bedenktijd gegeven. "Ik wil gewoon niet dat je je daarvoor schuldig voeld." Hij wachtte even en zag Bindy uit het water komen. Er was niets op haar gezicht te lezen. "Wat denk je?" Vroeg hij.

Bindy schonk Andrew een glimlach en zei: 'Ik denk aan het feit dat de maan heel mooi vanaf hier. Ik denk aan hoe slecht ik, als mens, mijn adem kon inhouden. Aan hoe leuk ik het nu vind om onder water te zijn. Ik denk aan de oorlog en wie er gaat dood gaan. Ik denk aan hoe het zou zijn om in deze tijd een mens te zijn en of ik zou geloven in het bestaan van vampieren. Ik denk aan mijn altijd aanwezige dorst en aan de enige manier om die een beetje te lessen. Nu ik er aan denk, wordt het erger. Ik denk aan zoveel. En aan wat denk jij?' Ze zwom naar de kant en ging weer naast Andrew zitten.

Hij zuchtte, "Aan van alles, veel dingen, misschien zelf meer dan jou." Hij lachtte, hoe zou het zijn om nu een mens te zijn? Dan was hij nu misschien stokoud, verimpeld en dement, waarschijnelijk al dood, hij zuchtte en keek om zich heen: "Wil je gaan jagen?" Vroeg hij om van onderwerp te veranderen.
Hij had ook wel dorst, en hier in de buurt moest wel wat eten te vinden zijn?

Bindy wrong haar haar uit terwijl ze naar Andrew luisterde. Ze antwoordde: 'Ik wil wel. En wat had je in gedachten. Jagen op mensen, jagen op dieren of gaan we vissen vangen?' Ze glimlachtte. Er schoot haar opeens iets te binnen, ze stond recht en zei: 'Ik ga even mijn schoenen en mijn trui halen. Wacht hier.' Ze rende langs een heuvel omhoog naar de rivier. Al vlug was ze weer aan de plaats waar ze haar schoenen en trui had achtergelaten. Ze stapte in haar schoenen en deed haar trui aan. Ze boog zich en in één beweging maakte ze haar beide schoenen dicht. Toen draaide ze zich om en rende terug naar het meer. Toen ze de heuvel beneden was, ging ze weer naast Andrew zitten.

"Ik denk dat we het er allebei over eens zijn dat mensen lekkerder zijn." Hij lachtte, toen ging Bindy haar trui gaan halen, hij zuchtte even en keek in het rond. Andrew had al enkele minuten van een sterke geur van een dier, maar eentje die hem zelfs een beetje bang maakte, toen hij voelde dat de geur sterker en sterker werd had hij snel gereageerd op de vraag van Bindy. Hopelijk haastte ze zich dat ze hier weg waren. Toen ze weer beneden was ging hij naar haar toe. "Ruik je dat ook?" Vroeg hij nogal bezorgd.

Bindy keek Andrew vebaasd aan toen hij vroeg of ze iets rook. Ze ademde diep in door haar neus en toen rook ze ook iets. Ze keek Andrew vragend aan en zei: 'Weet jij wat het is?' Ze rook nog een keer en zei: 'Ik kan de geur niet plaatsen.'

Hij haalde zijn schouders op en glimlachte: "Alleszinds iets dat ons pad niet gaat kruisen." Hij lachtte en trok haar mee. "We gaan toch naar het dorp hé?" Zei hij serieus, met een lachje wees hij richting het dorp van de mensen. "Er wonen vast wel interessante mensen."

Bindy glimlachtte en zei: 'Natuurlijk gaan we naar het dorp. Op dit uur komen er hier geen verstandige mensen.' Ze liet zich meetrekken en lachtte: 'Ja, er wonen vast en zeker mensen die we willen ontmoeten. Maar gaan we een huis openbreken of gaan we wachten op iemand die buiten gaat?' Ze versnelde haar pas zodat ze naast Andrew liep.

Hij grijnsde, "Een huis binnensluipen is gewoon veel leuker." Hij versnelde zijn pas, ervan overtuigd dat Bindy hem zonder moeite zou kunnen voorbij steken, het dorp was erg dicht en al snel waren ze daar. Hij liep door de straat en inspecteerde de huizen, tevreden wees hij met zijn kin naar een huis waar een paar woonde, moeilijk om het te ontdekken was niet moeilijk er hing namelijk een bord op de deur: Samen uit samen thuis, Sara en Wim. Hij grijnsde naar Bindy, "Dit ziet er goed uit, elk eentje." Hij had wel zin om de mensen eerst wat op te jagen. Ze te besluipen, "Ik kan goed sloten openbreken, zonder te veel lawaai."

Bindy glimlachtte naar Andrew en zei: 'Ik heb nog nooit een huis binnengeslopen om mensen te vermoorden, maar als jij dat leuker vind.' Toen Andrew sneller ging lopen, vesnelde Bindy ook. Andrew stopte voor een huis en Bindy las het bord. Ze moest haar best doen om niet in lachen uit te barsten. Toen ze weer normaal kon praten, zei ze: 'Wat een belachelijk opschrift! Straks kunnen ze er 'samen dood' bij schrijven.' Ze keek Andrew aan 'Wat is het plan? En wil je Sara of Wim?'

Hij grijnsde, "Wie ik te pakken krijg neem ik, wie jij te pakken krijgt neem jij, nu maar hopen dat ze geen waakhond hebben." Andrew dacht even na over het slot. Hij had nu geen haarspelden bij ofzo. Opeens woelde hij in zijn zak en nam er een zweeds zakmes uit, "Het is een kwestie van een minuutje." Zei hij met een grijnsje, hij begon aan de vijs bij de klink te draaien, er kwam een klik en hij trok vliegensvlug de deur open om aan de andere kant de klink op te vangen zodat deze geen lawaai maken. "Het heefd zo zijn voordelen een vampier te zijn." Zei hij nu op fluistertoon. Zijn lippen vormden, 'Kom.'

Bindy knikte toen Andrew zei dat ze mocht doden wie ze eerst te pakken kreeg. Ze keek geïnteresseerd toe hoe Andrew het slot openkreeg. Toen hij de deur openzwaaide en de klink opving, fluisterde ze: 'Je bent net een ervaren inbreker. Doe je dat vaker?' Ze volgde Andrew naar binnen en wachtte tot hij iets zou doen.

Andrew grijnsde onschuldig "Vroeger wel." Toen hij nog geen vampier was en net erna, hij veegde een lok haar van voor zijn ogen en lachte naar haar waarmee hij de nadruk op zijn hoektanden legde. Hij Sloot de deur met een klikje, het huis was pikkedonker, gelukkig konden ze goed zien in het donker, hij keek even naar Bindy, hij zag alleen de vage omtrekken van haar gezicht en een schittering van haar ogen. Nu de deur dicht was konden ze best niet meer praten, boven hoorde hij gesnurk. Hij nam Bindy's hand en sloop de trap op, een trede kraakte, ergens boven de trap, die erna ook, hij deed zijn best om ze over te slaan en tilde Bindy eroverheen, hij keek haar aan met een grijns, het enige wat ze ongeveer zou zien was een schittering van zijn tanden. Hij vond het wel leuk om in de huizen te sluipen, en zeker met een knap meisje. Hij keek naar een lange gang, Sara en Wim waren alleszinds niet arm, helemaal vanachter was een fitnesskamer, een grote badkamer met bubbelbad en een aparte toilet, ze hadden geluk. De eerste deur leidde oftewel naar de zolder, oftewel naar hun kamer, hij deed een gokje en opende de deur, een trap, de zolder dus. Hij sloot zachtjes de deur. De tweede deur was een berghok, hij kon nog maar net een dweil en een emmer opvangen om een gigantisch kabaal te vermijden. De laatste deur die dicht was was dus de slaapkamer, hopelijk hadden ze geen logeerkamer. Gelukkig was het hun kamer want er kwam een stil gesnurk vanachte de eikenhouten deur. Hij zocht Bindy's hand en trok haar naar zich toe en opende de deur.

Bindy volgde Andrew en liet hem haar hand vastnemen. Ze liep achter hem de trap op en liet Andrew haar over de krakende treden tillen. Ze zou de treden zelf ook wel overgeslagen kunnen hebben maar ze wou nu geen lawaai maken door tegen te werken. En ergens vond ze het wel fijn dat er rekening met haar werd gehouden. Ze zag Andrews contouren naar de eerste deur lopen en volgde hem geruisloos. Toen ze zag dat hij de deur weer sloot, deed ze een stap achteruit. Achter Bindy stond een klein tafeltje met een te grote vaas en toen ze achteruit stapte, viel de vaas omver. Ze draaide razendsnel om haar as en ving de vaas op toen die op één centimeter van de grond was. Ze zette de vaas terug op de tafel en zag hoe Andrew de tweede deur sloot. Toen ze naar de laatste deur liepen, hoorde ze een licht gesnurk. Ze glimlachtte en gaf Andrew weer haar hand. Hij opende de deur en ze keek naar binnen. De slaapkamer was erg groot, in het bed konden zeker 5 mensen en de kleerkast was ook te groot om enkel de kleren van 2 personen op te bergen. Sara lag links in het bed en Wim rechts, het gesnurk kwam uit de open mond van Wim. Ze keek naar Andrew en grijnsde.

Andrew keek naar Bindy die de vaas omver gooide, maar Bindy zou Bindy niet zijn als ze hem niet had opgevangen. Hij grijnsde naar haar en richtte zijn blik op de deur. Wie Sara en Wim ook waren, ze waren rijk. Sara sliep met een blinddoekje voor haar ogen, wat Andrew nogal onnodig leek want de kamer was helemaal verduisterd met speciale gordijnen. Maar enfin, het kwam chic over. Hij snoof de geur van mens op en keek om hem heen. De hele kamer hing vol met foto's van Sara, al snel werd duidelijk dat Sara een modelmeisje van rond de twintig was die getrouwd was met Wim die rond de vijftig was. Er lag een hele bult onder het bed dat Wim's buik moest voorstellen, logsich dat het bed zo groot moest zijn. Hij keek grijnzend naar Bindy en vormde met zijn mond het woord: "Walvis."

Bindy trok een raar gezicht toen ze het belachelijke oogmasker van Sara zag. Sara en Wim waren het (voorlopig nog) levende toonbeeld van een rijke, oude man die getrouwd was met een mooie, jonge vrouw die op zijn geld uit is. Ze liep voorzichtig verder de kamer in en keek om zich heen. Opeens viel haar oog op een gigantische roze hondenmand waar een piepkleine chihuahua met een roze pakje en vleugeltjes in lag te slapen. Ze liep snel naar het hondje, legde zorgvuldig haar hand over zijn muil en pakte hem op. Ze liep er mee naar Andrew en toonde hem het belachelijke hondje. Het hondje werd wakker en begon te spartelen. Ze zocht snel in haar broekzakken en vond een natte zakdoek die ze strak rond de hond zijn muil bond. Later zouden ze zien wat ze er mee deden maar nu zou het toch geen lawaai meer maken. Ze zag Andrew naar Wims buik kijken en het woord 'walvis' vormen. Ze grijnsde naar hem en liep naar het raam. Ze besloot om wat schot in de zaak te brengen en trok de gordijnen open. De maan stond hoog aan de hemel en wierp een zilveren licht de kamer in. Wim schoot wakker van het plotselinge licht.

Andrew keek naar het belachelijke stel, een fotomodel Sara, jong blond , waarschijnelijk blauwe ogen en onvoorstelbaar knap. Toch was ze niets in vergelijking met Bindy, Bindy was...Onbeschrijfelijk. Hij keek naar Bindy die een chihuahua vast had, hij keek even naar het schele genetisch gemanipuleerde beest en liet het( toen voor wat het was. Bindy trok de gordijnen open en Wim hield op met snurken, schoot overeind en schudde Sara wakker die met een hoog truttig stemmetje zei: "Wat is er krollie?" , ze zou beter dat doekje va voor haar ogen halen. Toen trok Wim het vanj haar hoofd. "Zeg Wim..." Ze zag Bindy staan, toen dwaalde haar blik naar Andrew die ze totaal niet verwacht. "W..Waarom is het allarm niet afgegaan?" Stotterde Sara, er gingen twee dingen in Andrews hoofd om, ten eerste, je vlugt als een wildvreemde je huis binnenwandeld en gaat er niet mee praten, ten tweede, hadden ze dan een alarm? "Maar kroezeltje dat moest ik toch afzetten?" Andrew draaide met zijn ogen en kuchtte, "Hallo, we staan er ook nog." Mompelde hij, meteen kregen de twee geen tijd meer om te kibbelen. Sara zag de chihuahua, "Queen!" Riep ze naar het schele hondje, heette dat beest Queen? Andrew draaide met zijn ogen. Hij keek naar Bindy, "Wie wil je?"

Bindy luisterde geamuseerd naar het kibbel van Sara en Wim. Wat slim om een alarm te hebben en het niet op te zetten. Het was duidelijk dat Sara en Wim geen flauw benul hadden van wat hun te wachten stond. Ze moest grijnzen toen ze daar aan dacht. Opeens zag Sara de chihuahua en riep haar naam. Bindy besloot een handje te helpen en pakte Queen op. Ze gooide het hondje, voor haar doen, zachtjes naar Sara. Toen Sara de hond door de lucht zag vliegen (Queen had de vleugels niet eens nodig), begon ze te hyperventileren. Zodra dat de hond geland was, trok Sara de zakdoek van haar muil en knuffelde haar bijna dood. Toen Andrew vroeg wie ze wou, antwoordde ze: 'Ik neem Sara wel, als je het goed vind.' Eindelijk kreeg Wim door dat ze in gevaar waren (van Sara had ze dat niet verwacht, zij was meer bezig met haar hond dan met de vreemdelingen in hun kamer, maar van Wim had ze verwacht dat hij slimmer was), want hij begon angstig te schreeuwen: 'Wat zijn jullie van plan? Neem ons geld en waardevolle spullen mee maar laat ons met rust. We zullen niks vertellen aan de politie als jullie ons maar niks aandoen.' Heel even dacht Bindy dat Wim in tranen ging uitbarsten maar toen herpakte hij zich weer. 'Ik zal jullie vertellen waar de waardevolste spullen zijn en ik zal de code van mijn bankkaart geven.' Wim wou opstaan maar Bindy gromde naar hem waardoor hij van angst terug ging liggen. Bindy besloot dat ze recht hadden op een kleine uitleg voor ze gedood werden. Ze schraapte haar keel om hun aandacht te trekken en zei:' Daarvoor komen we niet maar vriendelijk dat je het aanbied. We komen eigenlijk om onze dorst te lessen en dat lukt het best met mensenbloed. Dus jullie kunnen zoveel aanbieden als je wil, jullie gaan toch dood. Tenzij jullie een manier weten om aan meer mensenbloed te raken.' Bindy zag hoe Wims mond openviel en hoe Sara opnieuw begon te hyperventileren. Ze grijnsde naar Andrew en zei zachtjes: 'Ik denk dat ik ze bang gemaakt heb.'

Andrew verwachtte even dat Wim in z'n bed ging plassen, maar dat gebeurde niet. Hij grijnsde: "Oké Wim, wat is je bankcode?" Wim zuchtte opgelucht en wisselde een blik met Sara, ze knikte en toonde Wim dat hij het moest doen. Wim zuchtte: "1382, laten jullie ons nu met rust?" Andrew had een pen van tafel gegrabbeld en op de binnenkant van z'n hand geschreven. "Had ik dat dan gezegd? Maar toch bedankt." Hij gooide de balpen tegen Sara's hoofd. "Heb medelijden, ze is zwanger!" Toen moest Andrew zich inhouden met te lachen terwijl Sara haar hondje in de lucht stak, "En hoe gaan de kleintjes noemen?" Zei hij ironisch "Prince, Princess en Dutchess?" Allemaal van die koninklijke namen. Even dacht hij dat Sara ging zeggen:"He, mooie namen." Maar ze hield haar mond. "Gellukkig heb ik sterke tanden, ik denk dat het een moeilijke klus zal zijn om je aders te vinden Wim. Heb ik je al gevraagd hoe de dokter dat bij jou flikt?" Even snoof hij geafronteerd. Andrew draaide met zijn ogen en liep geamuseerd over het bed -Sara meegerekend- en ging bovenop Wim zitten, alsof het speeltjes waren. Hij wisselde een blik met Bindy.

Bindy volgde aandachtig de conversatie. Ze schudde medelevend haar hoofd en mompelde tegen zichzelf: 'Ik zei net dat ze zoveel kunnen aanbieden als ze willen, maar dat ze toch doodgaat. En nu dachten ze dat de code van hun bankkaart genoeg was. Zijn ze zo naïef of zijn zo gewoon dom?' Ze zag dat de hond aan het beven was van angst, toch een levend wezen dat normaal reageerde. Toen ze hoorde dat Queen zwanger was, vroeg ze zich af waar in het lijfje van de hond de pups dan wel moesten zitten. Ze hoorde Andrew voorstellen hoe ze de kleintjes moesten noemen en voegde er aan toe: 'En de vader heet vast King.' Bindy grijnsde toen Andrew begon over Wims aders. Ze keek hoe Andrew over het bed liep en op Wim ging zitten. Ze glimlachtte toen hij naar haar keek. Zelf liep ze naar Sara, die ondertussen weer aan het hyperventileren was, straks stikte ze. Ze twijfelde of ze haar eerst ging doden of haar levend ging leegzuigen. Opeens hield Sara helemaal op met ademhalen en Bindy hoorde ook geen hartslag meer. Ze had gewoon een hartaanval gekregen. Bindy keek verbaasd naar het lijk en mompelde: 'Nouja, dat probleem is ook al opgelost.' Ze boog zich over Sara en zette haar tanden in haar nek. Ze begon gulzig te drinken en voelde hoe de pijn in haar keel verminderde. Toen het lijk leeg was, nam ze Queen op en deed haar kostuum uit. Met Queen in haar hand liep ze naar een stoel in de hoek van de kamer, ging zitten en keek naar Andrew en Wim.

Wim begon te gillen toen Andrew op zijn buik ging zitten "Weet je ik wilde altijd al een springkussen, mag ik je houden?" Lachtte hij naar Wim, Wim begon te huilen toen Sara stierf, ach wat zielig. Andrew draaide met zijn ogen en zag opeens iets nats. "Oh tering hij plast in z'n broek." Hij sprong op en keek naar Wim die zelfs niets meer kon zeggen. Hij bukte zich en beet in z'n nek, het ging redelijk makkelijk als hij bloed proefde, eerst spartelde wim en toen werd zijn lijf slap. Z'n armen hingen naast z'n bed, ook al was Wim ongelofelijk dik en lelijk, Andrew kon toegeven dat z'n bloed uitzonderlijk lekker was. "En is je dorst gestild?" Hij grijnsde naar Bindy, "Was Sara lekker?" Hij veegde met z'n vinger een druppel van Bindy's lip en stak z'n vinger in zijn mond. "Naa, Wim was lekkerder." En aan zo'n druppeltje kon je ook niet veel proeven, het was gewoon een exuus.

Bindy keek geamuseerd naar Andrew en Wim. Toen Wim in zijn broek plaste, schoot ze in de lach. Ze aaide afwezig over Queen's kop terwijl ze keek hoe Andrew Wim doodde. Toen Andrew klaar was, zette ze Queen op de grond en kwam recht. Ze glimlachtte en zei: 'Mijn dorst is niet zo groot meer, maar hij zal jammer genoeg nooit helemaal gestild worden. Sara was best lekker, niets speciaal maar ze had gewoon, zuiver bloed. Hoe was Wim?' Opeens streek Andrews vinger over haar lip. Het leek alsof haar lip door Andrews aanraking in brand vloog. Ze onderdrukte snel het verlangen om Andrews gezicht aan te raken en reageerde: 'Tja, niet iedereen kan even lekker zijn. Je hebt geluk gehad.' Ze keek naar de twee lijken en voegde er aan toe: 'Sara kreeg een hartaanval voor ik zelfs maar de kans kreeg haar te doden. Ben ik zo eng?'