Cynetria liep door een erg besneeuwd gebied. Haar huid kleurde perfect met de sneeuw, van ver leek ze op te lossen tussen de miljoenen vlokjes. Helaas had haar ravenzwarte haar een gigantisch contrast hier, waardoor ze nogal opviel. Ze had zich onopvallend gekleed, maar het enige dat er echt op wees dat ze een vampier was, was dat ze zomerkleding droeg. Ze had toch nooit koud en voelde zich opgesloten in lange broeken. Cynetria keek om haar heen, hier en daar waren grotten, het leek aanlokkelijk om daar te blijven tot ze een prooi zag maar ze was hier vooral omdat het met dit weer praktisch wolfvrij was. Zo'n warmbloedig diertje werd een ijslolly in vijf seconden in deze sneeuw. Nog even weifelde ze en dook toen een grot binnen. Het was er donker en vochtig. Cynetria moest hurken om erdoor te kunnen, stomme grot op wolfgrootte. Gelukkig kon ze goed zien in het duister en ze zat hier goed uit de zon. Ze keek voor zich uit, de grot versmalde maar liep door. Nieuwsgierig vroeg ze zich af hoe diep ze kon. Ze kroop verder en uiteindelijk moest ze zich met moeite door de openingen wurmen,gellukig was ze niet al te dik want ze raakte er met moeite door, maar het was hier donker en gelukkig alleen. Ze wist dat er niet veel op het idee kwamen om verder te gaan dan de ingang, want dat klonk nogal dom. Uiteindelijk werd de ruimte wijder ze kon amper iets zien in de donker maar het kon haar niet schelen. Er was weinig zuurstof, maar aangezien een vampier dat toch niet nodig had wist ze dat wolven hier niet kwamen. Toen viel ze in een gat in de grond, de grot was nu veel groter en ze keek naar boven. De grot had ongeveer een hoogte van drie meter en het gat was niet al te diep. Ze vroeg zich af of er meerdere gangen waren en of mensen erin konden verdwalen. Maar nu owu ze daar niet aan denken. Ze sloot haar ogen en luisterde genietend naar de stilte en leundde stilletjes tegen de muur.
