The Unknown Lands

Scarlett plofte neer op de grond. De reis om de bergen heen had veel energie van haar gevraagd. Ze had een moment nodig om even bij te komen. Ze stak haar neus in de lucht en ademde diep in. Dit moest het zijn, Lunaria. De plek waar ze zo lang naar had gezocht, en eindelijk had ze hem gevonden. Ze keek om zich heen, ze was in een bos beland dat zich aan de voet van de berg bevond. Diezelfde berg was de laatste die ze had beklommen. Na een tijdje uitgerust te hebben, stond Scarlett weer op en zette weer een pas in. Ze was dus in Lunaria, en nu? Er drongen nog weinig geuren haar neus binnen. Ze had gehoord over de vreemde wezens die zich hier bevonden, vampiers. Een wezen dat zich voedde met mensenbloed, sommigen van hen hadden speciale gaven. Ze moest maar oppassen, zo'n vampier zou fataal kunnen zijn. Ze wilde niet denken aan wat een vampier haar aan zou kunnen doen. Ze had ook gehoord van een kleine, maar dappere groep wolven die zich tegen de bloeddorstige vampieren verzetten. Hun zou ze willen ontmoeten, maar al te graag. Ze keek om zich heen, ze had tot nu toe weinig prooidieren gezien. De voedselvoorraad was hier redelijk schaars, wat dit niet het beste gebied voor een wolf maakte. Ondanks dat had het iets betoverends, maar ook iets onheilspellend. Ze hoorde geluiden, en spitste haar oren. Bladeren en takjes kraakten, er was iemand of iets in de buurt. "Laat je zien!" commandeerde ze. Ze liet zich niet kleineren door een wolf, vampier of wat dan ook. Een felle blik stond op haar gezicht. Wat het ook was dat haar benaderde, hij of zij kon de volle laag krijgen. Scarlett was uitgeput, en daarmee ook in het nadeel. Maar ze zou zich zeker weten verzetten tot het bittere eind.

Rhikai rende weer eens rond. Haar maag knorde verschrikkelijk door alle honger. Twee dagen geleden had ze nog een konijn op kunnen eten, maar dat was ook alles. Nu was ze al een tijd opzoek naar eten, wat haar niet zo goed afging. In de tijd dat ze aan het jagen was moest ze ook oppassen voor vampiers. Daardoor raakte haar energie zo goed als op wanneer ze weer eens om moest lopen. Dit keer had ze wat te eten gevolgen. Alleen kon het niet gewoon stil blijven zitten. Nee, het moest zo nodig weer wegrennen. Kon het niet gewoon een keertje makkelijk gaan? Omdat haar maag zo knorde wou ze het konijn kostte wat het kost te pakken zien te krijgen. Water had ze genoeg gehad, nu nog eten. Het konijn schoot tussen de bosjes door. De wolvin rende erachteraan maar raakte het diertje kwijt. Grommend keek ze naar een konijnenhol onder een struik. "Verdomme." vloekte ze binnensmonds. Blijkbaar was er nog iemand aangezien er opeens geluid vanachter de bosjes vandaan kwam. Misschien als dat wezen er niet zou hebben gestaan dat het konijn niet zijn hol in was gerent maar rechtdoor was gegaan. Dan had ze nog een kans gehad op een kleine maaltijd. Nogal chagrijnig door de slechte jacht stapte ze uit de bosjes tevoorschijn. Rhikai was niet een van de grootste wolven. Ze was klein, grijs maar totaal niet zwak. Als het moest zou ze alles op alles zetten om haar eigen leven te redden.
Haar ogen vlogen naar de wolvin voor haar. Alsof ze op het punt van aanvallen stond, zo zag ze eruit. "Wat een vriendelijkheid." spotte ze een beetje. Ontspannen stond Rhikai tegenover de onbekende wolvin. Wat zou er nu weer gaan gebeuren?

[Niet veel inspi.. ]

Uit de bosjes doemde een grijsachtige gedaante op. Ze kon het vaag zien, het begon al te schemeren. Het zou weldra donker worden, niet de beste tijd om alleen in het bos rond te lopen. Ze had gehoord dat vampiers vooral s'nachts actief waren. Ze was ook niet bekend met deze plek, dus was iedereen hier zo'n beetje in het voordeel, behalve zijzelf. Ze ging alvast in de aanvalshouding staan en trok haar bovenlip een stukje omhoog. Haar spieren waren aangespannen en ze hield haar ogen scherp op de ritselende bosjes gericht. In tegenstelling tot wat Scarlett verwacht had, kwam er een kleine, grijze wolvin uit de bosjes gestapt. Ondanks haar lengte, zag ze er niet zwak uit. Sterk in tegendeel. Scarlett merkte wel op dat ze ruim een jaar ouder was dan de grijze teef. Als het een gevecht zou worden, wat ze niet verwachtte en niet hoopte, dan zou Scarlett in het voordeel zijn. Ze had veel getraind en zelf ook een gespierd lichaam. "Wat een vriendelijkheid," merkte de teef spottend op. Scarlett zette een grijnsje op haar gezicht. "Tja, ik had verhalen over dit gebied gehoord... Ik had eerlijk gezegd iets anders verwacht dan een wolvin," zei ze grijnzend. In tegenstelling tot haarzelf, stond de wolvin ontspannen tegenover haar. Ze ontspande haar lichaam en ging in dezelfde houding als de wolvin voor haar zitten. "Dus, kun je me wat over dit gebied vertellen?" vroeg ze met een vriendelijkere stem.


[Ik ook niet T_T]

Rhikai moest lichtelijk lachen maar trok haar uitdrukking weer in de plooi. Niet iedereen was te vertrouwen, dat had ze wel geleerd. Jammer genoeg was de wolvin voor haar zeker een jaar ouder dan zij. Tegen haar zou ze het nooit gaan winnen als het er op aankwam. Gelukkig ontspande de wolvin zich al iets. Door haar woorden waren Rhikai haar haren overeind gaan staren. De verhalen rond dit gebied die zich opdoemde. Verschrikkelijke verhalen over weerloze mensen die veranderd werden in vampiers omdat het zo nodig moest. Bloedzuigende kwallen waren het, die vampiers. Natuurlijk moesten zij ook overleven, maar waarom mensen bloed? Herten bloed klonk in haar oren ook smakelijk genoeg. Voor haar was het tenminste smakelijk, waarom voor hen dan niet? Of ze iets over dit gebied kon vertellen moest haast een grap zijn. Zelf was ze er nog maar een paar dagen in Lunaria. In die tijd had ze maar twee gebieden ontdekt, dit zou de tweede gaan worden. "Daar kan ik je niet mee helpen." zei ze met een lichte fonkeling in haar ogen. Nieuwsgierig stond ze op om te kijken of het konijn alweer zijn hol uit was gerent. Balend ging ze weer op de grond zitten. Nog niets, en ze had zo veel honger. Straks zou ze nog wel op jacht gaan, als ze hier klaar was.