Cynetria liep op haar traagste mensentempo, ze had al de hele dag dorst naar mensenbloed en dat was nog niet gestild. Gelukkig liepen er niet al te veel mensen hier rond en kon ze haar bedwingen. Ze had haar dorst gestild met een ree, over het algemeen dronk ze dieren. Als er té veel mensen verdwenen zou er argwaan komen en dan... ze zuchtte en schudde haar hoofd, als de anderen uit het bos wat minder bloed dronken kon zei wat meer mensen doden. Maar nu was er geen evenwicht, en het laatste wat ze wilde was dat de mensen gingen verhuizen. In haar zicht kwam de rivier, het lawaai van de watervallen klonk zalig. Ze zette zich op een steen bij de oever en tikte ritmisch met haar voet tegen de steen. Midden in de rivier, vervaarlijk bij de watervallen was er een steen, hij hield het water tegen. Het was een perfecte plek om de stroomsterkte te controleren, en de diepte van het water. Het was een gigantische steen, als ze ooit zou moeten in haar eentje Alliance uitschakelen leek dit een perfecte plek, een stapje te diep en je werd meegesleurd door het kolkende water, en misschien beneden te pletter storten. Maar nu nog niet, ze zou er niet gaan afspringen om te zien of ze het overleefde, waarschijnelijk wel, als ze sprong en niet viel. Ze werd stil en luisterde naar het water, het tikken van haar voet en de voetstappen van een ander iemand. Ze keek op, was het een vampier?
[Iedereen welkom, liefst vampier]
