Alex kneep zijn ogen half dicht door de zon die door de bomen scheen. Zijn bruine haar hing slordig voor zijn gezicht, gehurkt op twee benen keek hij over het meer. Iedere beweging kon niet ontsnappen aan zijn ogen, ieder geluid was hoorbaar. Alex zette zijn nagels in de schors van de boom onder hem, nog geen vijf minuten geleden had hij besloten om vanaf deze reusachtige boom het nieuwe gebied vanaf een afstand te bekijken. Alles was nieuw de geuren de gebieden. Alex had zijn oude gebied verlaten vanwege wat omstandigheden, hij had het er liever niet over. Afwezig ging op rechtop staan, en drukte hij zijn hand tegen de boom als steun. Hij sproing zonder enige moeite uit de boom, en kwam lenig op twee benen terecht. Flitten had hij geen zin in, niet nu. Al dagen had hij lopen flitten om hier heen te komen. In een normale pas liep hij tussen de bomen door, geruisloos en onopvallend. Zijn doel de bergen die hij al eerder vanaf de boom had gezien, de meeste geuren kwamen daar vandaan. Geuren van anderen, zowel vampiers als vampanezen. Hij had de geur leren scheiden van elkaar, wat erg belangrijk was in de tijd dat ze oorlog voerde. Vijftien jaar geleden was hij daarbij betrokken geraakt, nog steeds boos over het feit dat Luke een half-vampier van hem had gemaakt. Maar het zeit zo, hij leefde nu van het bestaan als een bloedzuiger. Zo zag hij het, Riley had geprobeerd die gedachte uit zijn hoofd te stampen maar nog steeds dacht hij er zo over, en hij wist zeker dat het nooit zou veranderen. Net als vele is Alex verandert in een half-vampier voor de oorlog, hij kon die dag nog vaagjes herrinderen. Maar de belangrijkste feiten stonden in zijn hersenen geprint.
''Alex Evans!'' De stem klonk dringend en bijna dreigend. Alex keek op vanuit het raam, Meneer Dalton keek met een dreigende blik vanonder zijn bril Alex aan. ''Vertel jij eens aan de klas op welke bladzijde we zitten'' Zij stem was zwaar je kon horen dat hij rookte, op dat soort dingen lette hij vaak. Daarom was hij ook altijd afwezig nadenkend over dingen waar anderen niet over nadachten. Hopeloos keek Alex naar Riley zijn beste vriend als sinds groep acht. Ook hij wist het niet, Riley haalde zijn schouders en knikte van 'nee'. Alex gaf niet op en keek naar Jake de tweede beste vriend die vooraan zat, Jake vormde met zijn lippen de woorden 'achtentwintig' Alex wachte niet ''Achtentwintig meneer'' zijn wenkbrauwen hingen naar beneden hopend dat hij het goed had. ''Juist, Meneer Evans'' Hij knikte, ''Sla je boek open op bladzijde achtentwingtig'' Ik opende mijn boek en vond meteen de juiste bladzijde. Maar voordat Meneer Dalton begon was ik alweer diep in gedachte. De bel ging en kinderen sloegen hun boeken dicht en sprongen op, het was weekend en de meeste kinderen gingen vol vreugde naar huis. Alex niet, hij pakte zijn tas en zonder iets te zeggen liep hij naar buiten. Achter hem hoorde hij de schoenen van Riley naderen ''Wat heb jij vandaag'' Dom trok hij een wenkbrauw en afwachtend keek hij me aan. ''Niks'' Was het enige wat hij zei, ''Oh'' Riley zuchte, ''Zin om vanmiddag naar het autokerkhof te gaan?'' Alex durfte geen 'nee' te zeggen, hij kende Riley maar al te goed. En voordat je het wist, was hij boos. En Alex wou liever voorkomen dat Riley weer een van zijn woedenaavallen kreeg. ''Ja, is goed'' Riley sprong op en duwde hem tegen zijn schouder ''Au!'' Brulde Alex, Riley schrok maar toen hij de grijns op zijn gezicht zag maakte hij dat hij weg kwam. Alex gooid zijn tas over zijn schouder en sprinte achter zijn vriend aan, vroeger was Riley de snelste maar nu Alex hij haalde zonder enige moeite zijn vriend in. Hij sloeg hem speels tegen zijn schouder en rende verder naar het autokerkhof. Het begon al aardig donker te worden, normaal moest hij allang thuis zijn. Maar zijn ouders waren naar het ziekenhuis dus kon hij later thuis komen. Alex stopte en gooide zijn tas neer, hijgend van het rennen sprong op de oude bus en liet hij zich op zijn kont vallen. ''Slome!'' Riep hij kuchend naar Riley die iets later aankwam. Ook Riley gooide zijn tas en kwam naast hem zitten. De maan scheen helder boven hun en de donkere lucht was gevuld met kleine witte sterren. ''Wat vind jij van Suus?'' Sprak Riley, Alex zuchte al duizend keer had hij deze vraag gehoord. Hij draaide overdreven met zijn ogen ''Gewoon aardig...'' Gaf hij als antwoord zoals hij gewoonlijk deed als Riley deze vraag stelde. ''Oh'' Zuchte Riley. ''En jij dan?'' Alex zag dat Riley rood werd, Alex wist wat Riley van Suus vondt. ''Ook aardig'' Alex knikte, maar hij wist wel beter. Hij leunde naar achter zodat hij op zijn rug lag kijkend naar de sterren. Niet oplettend, toen hij vond dat het wel erg stil was ging hij rechtop zitten. Riley was weg, zijn tas lag er nog maar hij was verdwenen. Alex sprong van de bus af en keek onder en achter de bus niks... Hij liep rondjes, toen hij op iedere plek van het autokerkhof was geweest. Begon hij zich zorgen te maken ''Riley komop!'' Hij klonk nog zeker, nóg wel. Alex begon te rennen en rende terug naar de bus, nog steeds niks. Iets in zijn linkeroog hoek trok zijn aandacht, een zwarte schim schoot voorbij. Zo snel dat als hij niet oplette het niet eens gezien zou hebben. Alex beende naar de plek waar hij de schaduw zag, die al verdwenen leek te zijn. Alex schrok toen hij het gevoel had dat iemand hem bekeek vanaf een afstand. Hij liep stilletjes terug naar de bus en sprong erop, nu kon hij het hele autokerkhof zien, zelf de lichten van de stad. Een klap achter hem deed hem bijna de lucht inspringen, Alex draaide zich niet om toen hij een adem in zijn nek voelde. Alsof er een koude vinger langs zijn rug streek. Alex draaide zich vliegensvlug om. Met grote ogen keek hij de jongen aan, hij was niet veel groter dan hem. Hij had zwarte haar, was grof gebouwd en droeg oude stoffige aan alle kanten gescheurde kleding. Maar het meest opvallende was zijn gele ogen, hadden mensen gele ogen? ''Luke'' De vreemde jongen stak zijn hand uit, eerst aarzelde hij maar toen stak ook hij zijn hand uit. ''Alex'' Zijn stem stokte, zijn hart in zijn keel. Zijn huid voelde ijskoud, Alex deinsde terug. ''Ik-ik moet gaan denk ik'' Alex sprong van de bus en liep zonder om te kijken naar het hek. Riley zoekt het maar uit! Dacht hij kwaad en nog steeds geschrokken van daarnet. Alex trok aan de hendel van het gek, op slot... Een ijzige wind waaide voorbij, de zelfde jongen Luke stond achter hem toen hij zich omdraaide. Een valse grijns was getekend op zijn gezicht, ''Ga je weg?'' Alex schrok van zijn stem, die klonk vragend maar dan op de griezelige manier. ''Ja'' Alex dwingde zichzelf terug te lachen, wat niet goed lukten. ''Denk het niet?'' 'wat?' wou hij zeggen. Maar voordat hij zijn mond kon openen om wat te zeggen. Greep de jongen zijn arm vast, Luke opende zijn mond en blaaste adem in zijn gezicht. Alles begon zwart te worden, de mondadem rook vaag naar iets wat hij nog nooit geroken had. Alles begon te draaien, hij zakte weg en voelde dat Luke hem losliet. Nu lag hij op de grond, dacht aan niks.''
Alex zuchte, heel vaak had hij hieraan terug gedacht. Wat daarvoor was gebeurd en daarna wist hij niet meer. Toen hij wakker werd, waren er nog zoveel dingen gebeurd. Hem werd verteld dat hij niet meer de oude Alex was en dat hij dingen moest leren om te overleven als de nieuwe Alex. De nieuwe Alex als half-vampier.
Dat hij bloed moest drinken om te overleven, dat hij langer zou blijven leven om de vijf jaar zou hij één jaar ouder worden. Wat natuurlijk ontiechelijk lang was, alles wist hij nu over zijn leventje als half-vampier. Af en toe zag hij Luke nog, kwam hij opdagen en leerde hij hem dingen. Maar ook was Alex vaak op zichzelf, zoals nu. Zijn beste vriend Riley heeft hij nooit meer gezien, een normaal mens zou zoiets missen hebben genoemd. Maar Alex niet, hij had ampe gevoel meer gevoelens dan vampieren maar nog steeds minder dan een mens. Alex brach zijn gedacht weer bovenwater toen een geluid hem wakker deed maken, het klonk als een schot in de stille nacht ookal was het maar een simpel takje dat kraakte. Dat gekraak moest van en ander zijn, en zo te ruiken een wezen net als hem. Maar door de vele andere geuren moeilijk te onderscheiden of het een een vampier, half-vampier, vampaneesf half-vampanees zou zijn. Geruisloos keek hij naar de plek waar het geluid vandaan kwam, afwachtend op het gene wat hem bekeek.
-Iedereen welkom-
