Nightmare - De Oorlog I

Even de regels doornemen:
- Je kan altijd een vampier of wolf vermoorden door gewoon te schrijven: hij vermoorde een wolf/vampier.
- Een vampier dood je door de gifklier weg te bijten.
- Speel een beetje mee, je moet niet meteen iedereen vermoorden en de stekste spelen.
- Je dood enkel iemand met toe stemming van die persoon of Kira!
- De oorlog start pas bij het sein van Kira! Gelieve je op tijd aan te melden
Verder gelden de algemene regels.Je kan je tijdens de oorlog nog aanmelden om te vechten!

Kira rende naar het oorlogsgebied, “Flake, Cleopatra, Reece, Alliance, Miffy…” De namen schreeuwden in haar hoofd, haar nagels tikten op de stenen van de Bergen. Voor haar was een gigantisch dal, niet zomaar een dal: Hét Oorlogsdal. Jaren, nee, eeuwen is er hier gevochten, onder haar poot bevonden zich tal van tekens en opschriften in de steen gebeiteld: Zij die gaan sterven groeten u! De dood is enkel het einde van het korte leven en het begin van iets eeuwig. God!
Kira rilde bij het lezen van al die dingen, er stonden angstaanjagende tekens in de bodem gekerfd en bloedspatten die door de aarde waren opgezogen. De nachtmerrie van eeuwen terug herbegon.

Kira daalde het dal af, zo meteen als de zon wat lager stond zou er een bloedstollende strijd zijn op leven en dood, om het gebied, om Lunaria… Kira huilde, geen lieve of eenzame huil, een erg strijdlustige die over het hele gebied. Hij galmde nog even en verstomde toen bij het dorp, hier kwamen er nooit mensen, het was te diep in het bos om te durven komen en de mensen die toch kwamen, verdwenen voorgoed.

Langzamerhand, rook ze de wolven, maar ook de onaangename aanwezicheid van vampiers…

Cynetria stond een grasspriet te pellen aan de voet van de Bergen, haar handen jeukten en ze was erg nerveus. Ze was met haar voet tegen de grond aan het tikken en keek heen en weer. Waar bleef het sein van Kira? Het zou het beste uitkomen als zij er als eerste was, vlak na Kira toekwam, al moest Cy toegeven dat ze dan graag Kira op haar eentje zou aanvallen. Maar dat zou niet eerlijk zijn, zo zou ze het spelletje verpesten…Ze draaide heen en weer, ze had zin in een potje vechten en zeker met die kakwolven. Cynetria stond op en liep de berg op, ons Kira’tje zou wel haar jankje doen. Ze nam een nagelvijl een begon de scherpe randjes eraf te doen. Een gewone nagelvijl maar in haar handen een moordwapen. Ze stak hem in haar broekzak en kraste met haar nagel een wolvenkop in de steen. Ze begon erop te stampen en maakte er gruis van, hatelijke stinkwolven! Ze draaide haar om en liep naar een plas, ze trapte in haar eigen spiegelbeeld en streek haar topje plat, ze had een lichtblauw topje aan met brede bandjes en de tekst: Victory erop. Daaronder had ze een jeansshortje aan. Ze draaide zich om en kijk naar de ijsblauwe hemel.

Cynetria spiste haar oren toen ze een huil hoorde, dat was Kira! Cynetria rende de heuvel op, de steentjes vielen naar beneden, als er nu iemand achter haar liep kwam die er niet goed van af en eindelijk bereikte ze de top. Dit was dus het eeuwenoude oorlogsdal. Beneden zag ze een grijze wolf. “Hee, Kiricoe!” Ze sprong van de stenen af, “Heb je wel luid genoeg gejankt?” Ze besloot dat ze geen antwoord wilde en ze liep in de schaduw van de bomen waar ze zou wachten op anderen. Ze had geen zin in praten met een onderontwikkelde hond, van die dieren die aan elkaars gat snoven en overal hoopjes poep en rivieren pis achterlieten. Cynetria draaide haar rug naar haar toe en pakte haar nagelvijltje, ze begon een kinderliedje te neuriën en begon toen te zingen: “Wij zijn niet bang voor de boze wolf, boze wolf, wij zijn niet bang voor de KLOTE hond, nee nee niet.”

Andrew had niet veel getraind voor de oorlog hij was druk bezig geweest met Lunaria te verkennen. Hij kende nu al een paar vampieren en kon het wel met sommigen vinden. Hij ging met zijn hand door zijn haar en ontdekte een Klein, opgedroogd stukje zeewier dat Bindy er eens had aneroid, na vijf keer wassen vond hij er nog terug. Hij gooide het sliertje achter hem en liep op zijn gemakje naar de Bergen, beter gezegd naar het oorlogsdal. Hij ging niet sterven, daar was hij zeker van, hij zou springlevend zijn na de oorlog, hij was een vampier verdomme! Hij maakte zich eerlijk gezegd een beetje zorgen, hij wist dat een vamp onsterfelijk was maar aan alles komt toch een einde? Zelfs aan het zijn van een vampier? Hij schudde die gedachte van hem af, maar al meteen kwam een nieuwe vraag, er gingen dode vampiers zijn, maar wie?
Toen Zag hij Cynetria, hij rende op haar af. “Hee!”

"Zen Mide, wees zen meid..." Prente Mide haar in. Ze zat in kleermakerszit aan de ingang van het dal, net in de schaduw van bomen. Mide was super nerveus. Niet dat soort nerveusheid dat je hebt voor een oorlog, maar die soort dat je hebt als kind de nacht voor Sinter-Klaas. Maanden had ze zichzelf getraint, gedrilt en mentaal voorbereid. Nachten en dagen had ze over listen gedacht. Ja, ja vandaag was de dag waarop ze haar vijanden ging opruimen. Een speelse glimlach speelde rond haar mond. Haar vijanden... Wie waren ze? De wolven? Overlopers? Of sukkels? Mide had er zoveel dat ze, ze niet meer op twee handen kon tellen. Van ochtend was ze gaan jagen, in het dorp. Zes doden: drie volwassen mannen, een tienermeisje en een moeder met pasgeboren kind. Zuchtend stond Mide op en rechte haar kleren. Ze had een versleten jeans shortje aan en een wit topje met daarop de boodschap: 'No war! Make Peace!" hoe irronisch. Haar haar zat slordig, deze middag had ze er een beetje gel in gevreven, waardoor het 'Wild' stond. Make-up had ze niet echt op alleen eyeliner en mascara. Waarom zou ze lippestift op doen, die ging er toch afslijten als ze de nekjes van de wolfen zou doorbijten. Opdat moment hoorde ze Kira. Mevrouw Alfa deed haar jankje. Als antwoord deed Mide een wolf na. Nouja het leek meer op een hond die gemarteld werd. Daarna liet ze een schelle lach horen. Kira moest en zou weten dat Mide niet bang was van haar en 'de puppy gang'. Opeens maakte ze de bedenking dat ze, zich beter bij de ander ging voegen. Mide concentreerde zich ze zoch haar goede masker, lief voor than, sarcastisch tegen Bindy, evil tegen Shoila en haar zelf tegen Cy.
[...]

De geur van Cynetria en de stank van Andrew drong haar neus binnen. Ze waren al iets dieper in het dal. Vlug volgde Mide het spoor. Al snel zach ze Cy en Andrew. Ze vertraagde naar mensentempo. "Goede avond mijn mede strijders" Lachte ze. Cynetria gaf ze snel een knuffel en keek haar recht in haar ogen aan. Toen ging ze naar ANdrw en klopte op zijn schouder. "Waar heb jij gezeten? Joh! Wat een geur heb jij seg." Nu grijnzde ze. "Hebben jullie er zin in? Ik wel hoor." Triomfantelijk keek ze naar de lucht, het begon al te schemeren. Het einde kwam nabij... ...

De bruine wolvin rende en rende, Kira had gehuild! Dit betekende misschien het begin van het einde. De oorlog zou veel veranderen, alles veranderen… Ze gaapte even, deze keer uit de hoop haar te ontspannen. “Rustig!Rustig!” Beviel ze haarzelf, als ze zo zou flippen tijdens de oorlog zou ze alles, alles verpesten. Ze draaide met haar staart en sloeg ermee tegen haar flanken. Ze kon zo’n stress niet aan! Ze zuchtte en zakte even door haar knieën in het koele gras. Ze zuchtte diep en groef haar gezicht in het gras. Rustig, rustig, rustig. Toen ze dacht dat ze kon opstaan rende ze verder. ‘Ik ben er Kira!’ Riep ze.

Bindy lag in het gras naar de wolken te kijken. Ze voelde dat er iets op til stond, er hing spanning in de lucht. De oorlog kon nu elk moment beginnen. Haar gedachten gingen weer naar de wolken. Ze zag er een die weg had van een wolf en verderop een die wel een vampier kon voorstellen. De wolfwolk en vampierwolk schoven naar elkaar toe en de wolfwolk werd doorboord door de vampierwolk. Bindy glimlachtte, dat was vast en zeker een gunstig voorteken. Opeens hoorde ze een wolvengehuil en ze schoot recht. Snel klopte ze de aarde van haar kleren. Ze had een makkelijke jeans aan en een T-shirt dat ze speciaal voor de oorlog voorbehouden had. Het was een zwart T-shirt met een wolvenkop op en ze had een groot rood kruis over de kop getrokken. Ze rende naar de plaats waar het gehuil vandaan kwam. Al vlug was ze aan het oorlogsdal, ze daalde snel af en zag Cynetria, Mide en Andrew al staan. Ze voegde zich bij de anderen en zei: 'Hey!'. Haar blik ging naar de twee wolven aan de andere kant van het dal.

Nemesis lag ontspannen in het gras toen ze Kira hoorde huilen. In een fractie van een seconde was Nemesis één en al spanning. De oorlog zou gaan beginnen!! Ze moest zich inhouden om niet op en neer te springen. Ze was heel erg opgewonden, ze was helemaal niet bang om te sterven want ze had toch geen familie meer. Haar levensdoel was tenslotte zoveel mogelijk vampieren te doden voor ze zelf stierf. Ze begon te rennen.

Ze kwam uit de struiken en opeens lag er een groot dal aan haar poten. Dat moest het oorlogsdal wel zijn. Beneden zag Kira en Cleopatra. Er waren ook al enkele vampieren, waar ze er één van herkende, Cynetria. Ze was haar eens tegengekomen tijdens één van haar renmomenten bij de rivier. Ze liep naar beneden terwijl ze probeerde niet te struikelen. Ze haalde het heelhuids en ging bij Kira en Cleopatra staan. Ze begroette hen opgewonden: "Hallo! Zijn jullie ook zo zenuwachtig?"

Lievera geeuwde, een oorlog was perfect als bezigheid. Vampiertjes bijten wolven omver duwen en in alles de beste willen zijn. Het was Lievera op haar lijf geschreven. Ze gaapte nogmaals en keek om haar heen. Wanneer kwam het teken van Kira? Ze draaide ongeduldig om haar as en huilde even kort. Als bij wonderslag kwam toen de huil van Kira, tevreden sprong ze op en rende naar het oorlogsdal. Er waren al een paar wolven, "Hallo." Bromde ze.

Alliance was druk bezig met het oefenen geweest van haar transformaties, ze moest het lang genoeg volhouden om wolf te blijven zodat er niemand het doorhad, alleen haar ogen waren een probleem. Ze moest kunnen verbergen dat zij Alliance was, ze wilde niet weten wat de gevolgen waren. Er klonk een galmende huil door de vallei, dit was veel te vroeg! Snel concentreerde ze zich op een wolf. Een borrelend gevoel kwam door haar buik en een tinteling door haar rug. Dat lukte alleszinds. Haar tanden werder groter en scherper en haar lippen werden zwart, de plukjes grijze haren kwam op haar armen en benen, eerst weinig maar toen talrijk. Op haar hoofd groeiden twee pluizige oren terwijl de menselijke verdwenen, ze verloor haar evenwicht en viel op de grond. Haar harige vingers krompen en verandereden in poten, als laatste groeide een volle staart op haar rug. Ze strekte haar even, hoe lang had haar transformatie geduurd? Ze rende naar het dal en zag dat er al enkele wolven al waren.

Speel het spelletje een beetje mee mensen!

"Mmm, ik dacht dat ik iets hoorde." Reageerde Mide op Bindy's komst. Oja, wacht, ze moesten zij aan zij vechten dus ze kon best (tijdelijk) wat vriendelijk doen. Daarom zei ze:"Hallo Bindy, Sorry ik had je niet niet gezien. Leuk t-shirt, heel duidelijk." Glimlachte ze. Toen wende ze zich tot Cy "Op wie wachten we buiten Than???"

Kira keek gelukkig toen er al enkele wolven aangedraafd kwamen, de eerste was Cleopatra, die er niet al te goed uit zag, "Heey Cleo ik..." Net toen kwam Nemesis aangerend: "Ik ben zenuwachtig maar niet op de goede manier," zuchtte ze, ze werd misselijk van de geur van de vampieren, waar bleef Flake? De onderleider was hoognodig, als ze niet kwam moest ze een nieuwe aanwijzen, ze zuchtte diep en rook vampierwolf. Het was Alliance, ze was een grijze wolf, alle vampieren hadden niets door, wat een lullen.

Bindy deed alsof ze de eerste reactie van Mide niet gehoord had en antwoordde vriendelijk: 'Dank je. Jouw T-shirt is...',ze dacht even na,' ... heel misleidend.' Ondertussen zag ze aan de andere kant van het dal al 5 wolven staan. Toen ze Mide een vraag hoorde stellen, dacht ze even na en zei: 'Voor zover ik weet, hebben we Shoila nog, Kjell, Lise en Lisa en ik geloof dat Cynetria iets gezegd heeft over nog een paar anderen. En wat stinken die wolven toch, ik zal er nooit aan wennen.' Ze keek op haar horloge en deed haar haar in een staart zodat het tijdens het vechten niet in de weg zou hangen. Toen schoot haar iets te binnen: 'Moeten we geen opstelling voorbereiden?'

Lise beet op haar nagels, de oorlog, de oorlog, de oorlog.... Het bleef maar in haar hoofd afspelen. Ze had heel goed geofend, dat wel, maar stel nu dat er iets gebeurde met iemand die haar dierbaar was? Ze mocht er niet aan denken, ze werd misselijk en keek vluchtig om haar heen. Had ze nou net Kira gehoord? Ze stelde vast dat het waarschijnelijk niet kon kloppen en ging verder met prutsen. Voor de zekerheid ging ze toch een kijkje nemen. Iedereen was er al! In paniek rende ze naar benden "Sorry...Te laat."

Cynetria zag Lise aanglopen: "Geen probleem." Zei ze nogal eentonig, Cynetria liep naar Kira, ze bliksemde zowat alle wolven dood en begon toen heel lief te lachen,- ze dacht natuurlijk aan al die wolvenlijkjes-. "Kira, hier! Ik wil je spreken." Zei ze op snauwerige toon ze, wachtte op Kira, en liep met haar naar het bos, wat verwijderd van de groep. "Ik zou je kunnen vermoorden, hier en nu, maar dan neem ik de lol van mijn vampiertjes af." Ze zette zich op haar hurken en keek Kira recht in de ogen. "Start de oorlog." Ze draaide zich om en liep naar haar vampieren, "Zorg dat je klaar bent!." Riep ze.

Kira keek naar haar wolven, waar bleef Flake. "Ik stel voor..." Toen hoorde ze een snauwerige stem van Cynetria, die had ze nog nooit van dichtbij gezien. Het was een lange bleke vrouw met zwart haar. Dit was dus de gevreesde Cynetria? "Ik wil je spreken!" Riep ze, Kira kreeg rillingen maar liet het niet blijken, ze volgde Cynetria braafjes naar het bos. "Wat?" wou ze vragen. "Start de oorlog." Riep ze en Cynetria was weer, weg, Kira liep zuchtend naar haar wolven, nog een minuutje...

Lisa rende door het dal, ze was al enkele keren gevallen en weer opgestaan. Lise! Ze zag Lise, nu was het de oorlog, en ze was er eindelijk. "Dag iedereen!" Zei ze vrolijk.

Ze sloop door de bossen en hoopte hevig dat Mide er nog niet was en dat Bindy er al was. Na de vergadering over de oorlog had ze doodsangsten voor Mide. Haar tijgewerpwelp was dankzij haar dood. Shoila had het eerbiedig begraven. Tranen had ze geweent om het beestje. Ze werd wakker uit haar dagdroom toen ze de geur van Mide opving. Help! Ging er in haar hoofd om. Gelukkig zag ze door de struiken dat Bindy er ook was. Vlug lie^p ze naar haar toe en greep haar arm vast. "Hey guys" zei ze onzeker.

"driehonder negenderdig, driehonder veertig... Oef" Than liet zich op de grond zakken. Omdat hij zo nerveus was voor de oorlog deed hij 10X perdag 340 pushup's. Verder bestond zijn training uit hardlopen op tijd, hand-oog cordinatie oefenen en jagen. Best eentonig als je het zo bekijkt. Maar daarvoor was je een vampier hé. Eentonig zijn op alle vlakken. Than keek naar de stand van de zon. Bijna tijd... Hij moest nu vertrekken. Op z'n snelste liep hij naar de vallei waar 'het' ging plaats vinden. Toen hij daar was begon hij op mensentempo naar de rest te stappen. Iedereen was er: Mide, Cynetria, Andrew, Lise, Lisa en Bindy. Aan die laaste persoon wou hij vooral niet denken. Om iedereen te begroeten gaf hij iedereen een shouderklopje, behalve Bindy die sloeg hij over. Nu kwam Than aan Mide, ze had hem veel getroost na zijn blauwtje bij Bindy. Maar iets in haar handelingen beviel hem niet, haar ogen keken altijd oprecht, lief, bijna vriendschappelijk. Alleen het grommende geluid dat ze soms maakte, maakte Than aan het twijfelen...

"Muhaha" bulderde Mide toen Shoila halfbevend bij de groep stropelen. Shoila was duiledelijk bang van haar. Net toen ze Shoila wou tackelen kwam Than eraan. Hij begroete iedereen behalve Bindy. Een triomfantelijke glimlach verscheen een seconde op Mides gezicht. Die verdween weer toen Than voor haar stond. Blijkbaar was hij onzeker voor iets. Never Mind, Mide gaf Than een knuffel. "Hoe voel je, je nu Than? Al beter? Want het moment is aangebroken, vandaag zal alles zichzelf oplossen."

Andrew pruste ongedulig aan de zoom van z'n t-shirt. Wanneer begon de oorlog? Hij zag dat Shoila er ook al was en besloot naar haar en Bindy te gaan. Toen remde hij abrupt toen hij Than zag, maar die was te druk met Mide te bepotelen -of andersom-. Hij besloot dat Than het te druk had om aandacht te geven aan hem of Bindy. "Hee Bindy." Hij draaide zich naar Shoila, "Haay."

Bindy volgde Cynetria met haar ogen en hoorde hoe Cynetria Kira beval om de oorlog te starten. Lisa kwam er ook bij staan en Bindy knikte begroetend naar haar. Ze ving Shoila's geur op en zag haar even later uit de struiken komen. Ze glimlachtte naar Shoila en toen die haar arm vast nam, zei ze: 'Dag Shoila. Ben je bang voor de anderen? Vandaag kan je eigenlijk gerust zijn, zij gaan je niet doden.' Ze legde de klemtoon op 'zij'. Toen kwam Than ook aangelopen, hij begroette iedereen behalve haar. Bindy besefte dat ze Than had gekwetst en liet hem met rust. Haar blik ging naar de wolven aan de overkant, de wolven waren in de minderheid. Bindy vroeg zich af of er nog veel wolven zouden komen. Opeens stond Andrew bij haar en Shoila. Ze schonk Andrew een glimlach en zei: 'Dag Andrew. Ben je klaar om te vechten?'

Mide liet Than voor wat het was en ging heel dicht achter Shoila staan "Wie zegt er dat ik vandaag de tijd niet neem om je het hoekje om te bregen." Grinkend liep ze terug naar Cynetria "Waneer begint die oorlag nu?"

Cynetria keek naar Mide en lachte, hoe chagerijnig ze ook was (of Mide) Mide had iets wat haar een vrolijk gevoel gaf. Niet dat ze zou gaan huppelen, maar het gevoel van een vriendin waar ze een band mee had. Ze tuitte haar lippen, "Als Fluffy klaar is, zij geeft het startschot." Ze wees met haar kin naar Kira die met haar bende keffers stond te kletsen, hadden ze ook nog thee nodig. "Kira!" Brulde ze naar haar.

Andrew grijnsde "Nou en of!" Toen werd zijn gezicht ernstiger: "Ik hoop jullie ook, het zal geen lachertje worden." Er kwam weer een rilling, al die doden en wie zou sterven en blijven leven. Zou hij gespaard worden. HIj zuchtte iets te luid, hij was eerder bezorgd dan bang, maar kwam dat niet op hetzelfde neer?

Kira schrok van de brul van Cynetria, het maakte haar kwaad, "Stel jullie klaar!" Zei ze tegen de wolven, "Neem elk een voor je rekening, begin met de zwakste, "Lisa, Shoila, Bindy, Andrew..." Alliance had haar al die namen doorgegeven. "Alliance, jij kent vampieren beter, jij neemt een sterkere, ik neem..." Ze wachtte even, een overschot.
Ze zette een stap naar voor en huilde, "Laten we beginnen!"