Groen, groen, gras?

Rhikai rende met haar verstand op nul maar ergens heen. Het was in ieder geval een zachte ondergrond en ze kon doorrennen zonder gestoord te worden. Dat wist ze van waar ze zich nu bevond. Een klein beetje hijgend maakte ze een soepele overgang tot ze stilstond. Haar ogen gleden over al het groene gras. Zo groen had ze het nog nooit gezien. Hongerig keek ze hoe een konijntje over het gras heen hupste. "Verkeerde plek kleine." zei ze zachtjes. Automatisch zakte ze door haar poten heen en sloop ze naar het konijn toe. Het holletje had ze al gezien dus wandelde ze daarheen zodat het daar niet in kon rennen. Tot haar verbazing kwamen er kleine konijntjes uit het hol gekropen. Gelijk kwam ze overeind. Dus het was de moeder die buiten stond. Als ze de moeder op zou eten hadden die kleintjes geen ouder meer, dan moesten ze het alleen redden. Rhikai slaakte een zucht en draaide zich om. Opzoek naar iets anders eetbaars wat niet ook kleintjes had. Na lang zoeken vond ze een hert. Deze had geen jongen mee dus zette ze de aanval in. Omdat ze al moe was van het rennen ging het niet zo makkelijk als anders. Na veel pogingen het hert van de groep af te houden was het haar uiteindelijk gelukt om dan ook nog eens de halsslagader te pakken. Nogal enthousiast sprong ze naar het hert toe en beet ze in de nek. Gelijk raak. Binnen een paar tellen lag het arme dier wezenloos op de grond. Bloed gutste vanuit de slagader Rhikai haar mond in en naar de grond. Hongerig viel ze de buik van het karkas aan. Behendig scheurde ze de huid van het vlees los en begon daarnet met stukken eruit trekken. Een paar stukken schrokte ze gelijk naar binnen toe. Eindelijk stopte haar maag, na dagen knorren, met herrie maken. Tevreden liet ze zich in het gras zakken. Een groot stuk vlees lag voor haar op de grond. Nogal langzaam maar teder kauwde ze op de stukjes die ze er vanaf scheurde. Heerlijk mals vlees wat haar zo goed deed. Voldaan rolde ze op haar zij en sloot ze haar ogen om even te ontspannen. Omdat hier ook vampieren rondliepen moest ze heel de tijd gefocust zijn. Oppassen voor gevaar en klaar staan om weg te rennen. Nu was het wel even tijd om een beetje te liggen en niks te doen. Heerlijk niks doen zonder dat er iemand aan haar hoofd zeurde.

Jacob lieo wat rond. Hij was al heel lang niet meer in Lunaria geweest. Hij moest nog een keertje naar de andere kant van dit bos toe. Kira was nergens meer te bekennen. Waarschijnlijk kwaad nog van de laatste keer toen hij haar zo overviel. Zuchtend slenterde Jake met zijn hoofd laag bij de grond. Ineens rook hij een hertengroep. Hij spitste de oortjes en stak zijn neus in de lucht. Hij rende er sluipend op af, en inderdaad daar was een groep met herten. Maar ze waren niet alleen. Een vrouwetjes wolf was de herten aan het bejagen. Jake hief zijn hoofd op en bekeek hoe behendig de vrouwetjeswolf was. Hij mocht haar wel zo als ze het dier aan stukken reeg. Jacob greep zijn kans toen er een groot hert voorbij kwam uitangst, en beet zijn hals door midden. Krakkende geluiden kwamen van de ruggengraat af, en het dier viel op de grond. Jake begon er stukken vlees van af te scheuren en at het op. Hij hield eigenlijk niet zo veel van weerloze dieren te grazen nemen, maar hij moest wel zo was de natuur. Toen hij zijn maal op had gegeten, likte hij alles schoon zodat hij niet vies bij de vrouwetjeswolf aan kwam. Jake liep richting de vrouwetjes wolf. "Hallo" zei hij zachtjes. Hij wou haar niet laten schrikken of dat ze weg zou gaan. Jake was al vaker afgewezen door wolven hier. Door Kira en door Flake, en door alle wolven hier in het bos eigenlijk. Waarschijnlijk omdat hij te vrolijk was voor een wolf bij vampiers. Nou hij vond dat je niet elke dag in door uit door chagerijnig moest zijn als het tegen zat. Zijn staart kwispelde zachtjes maar niet opvallend heen en weer. Zijn ogen stonden speels. Ineens moest hij er aan denken dat er een oorlog kwam. Wist deze wolvin dat wel? Misschien niet .. en dan kon ze gewond raken omdat ze het niet wist. Maar als ze het wel wist zou ze misschien gekwets raken omdat hij dacht dat ze dat niet wist. Wat een dilemma. Jake zou het zo wel vragen al zou hij een gesprek met haar hebben. "Wat is jou naam?" vroeg hij aan haar vol nieusgierigheid in zijn stem.

Rhikai had al iets gehoord in de verte maar geen aandacht aanbesteed. Als ze aan alles aandacht moest besteden was ze haar hele leven bezig met rondrennen. Haar ogen vielen langzaam dicht omdat ze in het zonnetje lag en aan allerlei dingen niet dacht. Eens een keertje niet aan allerlei dingen denken en haar hoofd leeg maken. Niet lang duurde het voor ze gestoord werd uit haar dutje. Geschrokken sprong ze overeind en stond ze gelijk klaar om aan te vallen. Haar neus en poten zaten nog onder het bloed van het hert wat een stukje verderop lag. Andere dieren mochten de rest hebben. Heel langzaam ging ze weer normaal staan zonder ook maar dreigend over te komen tegenover de reu. Hoe hij haar benaderde was zo ontzettend voorzichtig. Dat was ze helemaal niet gewent. Rhikai haar oren hingen een beetje naar achteren en haar ogen waren grote knikkers geworden. Als een opgejaagd hert vlogen haar ogen over zijn lichaam heen. Als het erop aan zou komen zou ze hem makkelijk aankunnen. Waarschijnlijk was hij dan wel ouder dan haar, en dan ook sterker. Maar zij had een aantal technieken meegenomen uit de roedel die ze goed zou kunnen toepassen. 'Hoi." zei ze zachtjes. Zoals de meeste teefjes had ze een zachte maar toch sterke stem. Haar achterhand zakte naar de grond tot deze de grond daadwerkelijk raakte. Automatisch krulde haar pluizige staart zich om haar achterhand heen. Ze was dan wel van haar loopsheid af, maar je wist maar nooit in de lente. Het ene moment stond je op en was er niks aan de hand, het andere moment was je weer loops. Maar goed dat ze er alweer vanaf was. "Ik ben Rhikai. En jij bent?" vroeg ze nogal voorzichtig. Voor kort hield ze haar kop iets schuin om de reu beter te bekijken. Hij kwam niet gevaarlijk op haar over. Eerder nogal vrolijk, ontzettend nieuwsgierig maar toch voorzichtig. Sinds ze in Lunaria aan was gekomen had ze al gehoord van verschillende gevaren. Nummer 1 waren de vampieren, daarna was er ook nog een oorlog opkomst en andere wolven waren ook nog eens gevaarlijk voor haar.

Jacob verschoot van de reactie van Rhikai maar hij bleef gewoon normaal staan zoals hij al eerder stond. Toen ze weer ging zitten en iet wat rustiger werd zei ze hoi terug, en zei ze haar naam. Jake ging zitten en glimlachte vriendelijk naar haar. "Mijn naam is Jacob, maar zeg maar Jake zoals de meeste hier ook doen". Hij bekeek haar even. Grijzig zoals hij was. Gevaarlijk leek ze niet maar je weet maar nooit onder die pels kon wel is een gevaarlijk monster zitten. Bij die gedachte ging hij even wat beter zitten en sloeg zijn staart ook rond zich. "Ben je al lang in Lunaria?" vroeg hij nieuwsgierig en belangstellend. De lente was er al een lange tijd, maar toen was Jake hier nog niet. De vampiers werden steeds rustiger naar zijn mening. De wolven hadden niet zo heel erg veel last meer van ze .. Alleen als je ze tegen kwam dan, maar ja dat is erg logisch vond hij zelf. De eerste vampier die hij hier is tegen gekomen was Mira. Mira had hem vlink uitgedaagt, en dat haatte hij vreselijk. Maar voor de rest deed ze geen vlieg kwaad. Ook geen wolf .. Maar je kon nooit weten wat er onder haar schuilde. Hij vertrouwde geen enkele vampier ook Mira niet. "Vies he" grijnsde hij. "Die lucht van de vampiers. Ik haat ze echt vreselijk" gromde hij binnenmonds. "Ben je hier nieuw?" vroeg hij om het onderwerp te veranderen. Het onderwerp "Vampiers" lag hem nit zo lekker op de tong namelijk. Hij kon dan nogal bot over komen.. en dat was niet zo'n goede binnenkomer als je net vrienden probeerde te maken.

Jacob, of te wel Jake, vond ze wel een naam die bij de reu voor haar paste. Rhikai ging wat rechter op zitten en hief haar neus de lucht in. Zoals de wolvin die ze tegen was gekomen vroeg Jacob ongeveer hetzelfde. Of ze nieuw was in Lunaria. Alleen dan anders verwoord. "Nog niet zo heel erg lang." antwoordde ze gemakkelijk terug. Korte antwoorden kon ze heel snel geven. Langere zinnen kwamen er minder makkelijk uit. Vooral als het over een onderwerp ging die haar niet zou liggen. Ze had er best wel veel problemen mee gehad omdat ze niet goed de leiding over kon nemen als haar ouders weer een weg waren. Wolven wouden niet naar haar luisteren omdat ze niet uit haar woorden kwam. Ontzettend frustrerend voor haar, maar ook voor anderen. Als zij iets moest zeggen tegen hen moest het wel duidelijk genoeg zijn om uit te voeren. Tijdens jachten kon ze dan wel weer goed alles regelen. Korte zinnen moest ze dan zeggen. Of zelfs helemaal niets. Dan deden ze het gewoon met signalen, wat ook perfect ging. Tijdens haar ronde was het maar één keer fout gegaan. Haar fout geweest omdat ze gewoon niet achter een wild zwijn aan moesten gaan. Veel te gevaarlijk vooral met z'n drieën. Rhikai had van haar fout geleerd en zou het voor de volgende keer onthouden. Achter haar waaide een windje door het gras heen wat haar haren rechtop liet zetten. De verschrikkelijke geur van vampieren kwam mee en vulde haar neusgaten. Gelijk lagen haar oren plat in haar nek en schudde ze met haar hoofd. Dat sommige wolven hieraan konden wennen. Dat ze gewoon met vampieren om konden gaan zoals ze met andere wolven zouden doen. Zoiets zou ze dan ook echt nooit gaan begrijpen. Alsof Jacob wist waar ze over nadacht vroeg hij iets over de geur van vampieren. Nogal zachtjes knikte ze met haar kop. Verder antwoord zou ze waarschijnlijk niet gaan geven. Ongezien rolde ze met haar ogen. Ben je hier nieuw? Was dat de standaard van iedereen? "Redelijk nieuw." antwoordde ze op een rustige toon. Opvliegerig doen en al die andere zooi was niets voor haar. Nee, zelf in de meest bizarre situaties was ze vaak nog rustiger dan anderen. Tenzij het om andere wolven ging, dan wou ze er gewoon niets mee te maken hebben. Misschien dat ze daarom wat raar kon reageren als ze weer eens een vreemde tegenkwam. Onschuldig schudde ze zich kort uit. Dagen achter elkaar door de bossen rennen was niet goed geweest voor haar vacht. Allerlei vlekken zaten erop, en hier en daar opgedroogde modder. Veel kon het haar niet schelen. Als je het eenmaal schoon had gemaakt werd het toch weer vies. Waarom zou je het dan nog schoonmaken?