Verkenning

Pootafdrukken waren te volgen tot waar Rhikai zich nu bevond. Ze schoot van hot naar her heen en weer. Telkens kwam ze weer een vampier tegen waar ze voor weg moest rennen. Nergens leek het wel of ze alleen was. Gewoon alleen zij, geen andere wolven, geen vampieren. Wanhopig probeerde ze een weg te vinden door alle taken en bladeren heen. Een beetje boos sprong ze dan ook maar dwars door een bosje heen omdat ze er niet omheen kon lopen. Bij het neerkomen viel ze over een kei die onder haar poot opeens begon te bewegen. Zacht gepiep was te horen toen ze neerkwam. Kon het nog slechter? Haar ouders hadden haar verstoten uit de roedel omdat ze een gevaar was. Zij een gevaar? Nog even en ze zou echt een gevaar voor de gehele roedel gaan vormen. Met haar achtergrond kon ze gemakkelijk een andere wolven meekrijgen die haar zouden steunen bij het maken van een andere roedel. Natuurlijk kon ze dat niet in haar eentje, daar had ze hulp van haar vrienden bij nodig. Maar nee, zij moesten zo nodig haar ouders volgen en stom onderdaan gaan spelen. Stelletje mietjes. Rhikai begon weer steeds bozer te worden waardoor ze steeds harder begon te rennen. Uiteindelijk vloog ze over haar ondergrond heen. Rotsen, takjes, gras. Het kon haar niets schelen. Door het idee alleen al dat ze uit de roedel was gezet na alles wat ze ervoor had opgegeven wou ze gewoon niet stoppen. Nijdig gromde ze naar een vogel die met haar mee vloog. Wat moest die nou weer van haar? In de nacht kwam ze al genoeg uilen tegen die haar aanzagen als voedsel. Een andere vogel die haar nu kwam lastig vallen kon ze niet hebben. Nieuwsgierig hief ze haar neus de lucht in. Hier leek het wel anders te ruiken. Alsof er amper vampieren kwamen. Gelijk maakte ze een stop en begon de gehele omgeving rond te kijken. Misschien dat ze hier even alleen kon zijn. Onderweg was ze een aantal vampieren, mensen en wolven tegen gekomen. Wie weet zou het hier anders zijn. Enthousiast sprong ze over een rotsje heen. In een snel tempo begon ze weer te rennen. Voor haar leeftijd was ze behoorlijk klein. Haar verzorgster zei altijd dat ze nog wel zou groeien. Zo niet dan had zij een voordeel in een gevecht. Ze was wendbaarder dan andere wolven en kon zo ontzettend goed ontwijken.

[Flutje sorry.]

Cleopatra rilde, de gedachte dat de oorlog bijna begon druppelde van haar af naarmate ze sneller rende, wie zou er sterven? Wie zou er blijven leven? En dan ook nog die Alliance, met dat stom gezicht en haar mierzoete karakter die ze voor geen haar vertrouwde. Komaan zeg! Was Kira nu zo dom om blindelings een vampier te vertrouwen, ookal sprak Alliance misschien de waarheid, het was geen reden om haar direkt in vertrouwen te nemen. Wie weet was ze een spion en wie was Cynetria, waar Alliance en zelf Kira bang voor waren? En dan Mide waar Alliance had over gesproken? Waren het vampiers? Waarschijnelijk wel. Waren ze boosaardig, zeker weten. Hoe lang waren ze al vampiers? Waren ze sterk? Hadden ze een gave? Hoe groot was hun leger? Waren de vampieren goed getraint? Al die vragen maakten Cleopatra gek, ze gaf een jankje en begon heel luid te huilen. Toen rende ze zo hard als ze kon, nog net kon ze stoppen voor een wolvin die ze niet gezien had, ze remde en rolde eerst nog een paar meters verder tot ze uitgebold was, ze krabbelde beschaamd overeind en keek of de wolf er nog was. "Wat een entree, zeg." Zei ze lachend, "Cleopatra."

Rhikai stond in een ruk stil. Wat gebeurde er nu opeens? Verbaasd keek ze naar de wolvin die plots tevoorschijn was gekomen. Geschrokken zakte ze door haar poten heen voor als ze aangevallen ging worden. Echter stelde de wolvin zichzelf voor waardoor Rhikai ontspande. Niet helemaal maar voor een groot gedeelte. Haar oren lagen plat in haar nek voor zover dat mogelijk was. Cleopatra. Interessante naam. Vroeger had ze alle namen van alle wolven willen weten. Eigenlijk gewoon alle namen van iedereen op de wereld. Hoeveel namen er waren wist ze niet. Welke ze allemaal al wist kon ze niet eens onthouden. Cleopatra zou ze wel gaan onthouden, die vond ze wel interessant. "Rhikai." stelde ze zichzelf snel voor. Haar moeder en een haar vader hadden hun namen vermengd en daar was haar naam uitgekomen. Rahi en Kenai. Zelf vond ze het wel leuk haar naam. Anders dan de andere. Haar staart hing naar beneden bijna tussen haar benen. Nog steeds een beetje angstig keek ze naar de wolvin. Wat zou er allemaal gaan gebeuren? "Gaat eh, alles goed?" vroeg ze een beetje onwennig. Praten was niet iets wat ze graag deed. Het liefste hield ze haar mond en luisterde ze naar anderen voor ze zelf iets ging zeggen. Rhikai haar achterhand zakte naar beneden tot ze op de grond zat. Haar pluizige staart om haar achterhand heen geslagen. Gewoon omdat het lekker zat. Nieuwsgierig kwamen haar oren toch iets naar voren. Hier was het echt heel anders. Wel leuk anders. Waar zij vandaan kwam zou je allang aangevallen zijn als er iemand half over je heen viel. Rhikai was dan ook niet zo heel erg veel gewent wat andere wolven betreft.

Cleopatra keek onderzoekend naar de wolvin, had ze haar laten schrikken? Cleopatra was de laatste tijd nogal slungelig, ze viel en botste tegen iedereen op. De wolvin stelde zichzelf voor als Rhikai, mooie naam was dat, ze vroeg zich af of het van een of andere goed kwam.
Ze gaapte even ontspannen en draaide om haar as om de omgeving af te speuren. "Ik ben eigenlijk nog nooit in de Taiga's geweest." Ze zuchtte even en keek naar Rhikai, "En jou heb ik nog nooit hier gezien. Ben je hier nieuw?" Vroeg ze lief, want dat was zij ook. Ze hoopte eigenlijk van wel, anders voelde ze zich als de enige.


Ben erg inspiloos

Nogal verbaasd keek Rhikai naar het teefje voor haar. Het was wel een leuke binnenkomst geweest. Dat moest ze toegeven. Verder vond ze vreemde wolven nooit zo prettig. Vooral niet als ze zo opeens tevoorschijn kwamen. Zachtjes grinnikte ze toen ze hoorde dat Cleopatra nog nooit in de Taiga's was geweest. Zijzelf ook nog niet, dus dan was het voor beide de eerste keer. Langzaam maar zeker begon ze de wolvin steeds aardiger te vinden. Wie weet zou ze haar nog wel een keertje heel aardig gaan vinden. Kleine kans, omdat Rhikai nooit anderen in vertrouwen nam of ook maar aan vriendschappen wou beginnen. Telkens weer werd ze gedumpt om een kleine fout. Of ze werd verstoten uit het gebied. Dat moest niet nog een keer gebeuren. Daarom was ze dan ook hier. Opnieuw beginnen zonder vriendschappen. In haar eentje zou ze het ook makkelijk overleven. Tenzij ze plots aangevallen zou worden door een vampier. Dan zou ze wel om hulp moeten smeken. Rhikai hield niet echt van hulp van anderen. Veel liever deed ze dingen alleen. Makkelijker en anderen konden je niet straffen om je fouten die je maakte. Hoelang ze het zou volhouden in haar eentje moest ze nog maar bekijken. Een week, een maand, misschien wel twee maanden. Dat zou vanzelf wel duidelijk voor haar worden. Een lente briesje speelde met haar pluizige staart. Weer eens een frisser windje dan ze gewend was. Oorspronkelijk kwam ze uit een gebied waar het altijd lekker warm was. Ook in de winter was het niet eens echt koud. Hier was het dan wel best anders. Nieuwsgierig kwamen haar oren omhoog en schoot haar blik naar de wolvin voor haar. Nieuw hier? Tuurlijk was ze niet hier, dat was toch wel te zien? "Ik ben een paar dagen geleden aangekomen. Dus ja, ik ben nog redelijk nieuw hier." zei ze op een vriendelijke toon terug. Chagrijnig was ze haast nooit, ook niet tegenover anderen. Afstandelijk wel, maar tegen deze wolvin kon ze toch niet afstandelijk gaan doen?

Cleopatra gaapte over het gebied en keek weifelend naar Rhikai, die vertelde dat ze praktisch nieuw was, Cleopatra rekte zich uit en zei: "Het is hier, echt, écht leuk, wat al die wolven spel maken over vampieren, ik ben er nooit een tegengekomen." Ze keek even naar Rikhai en ging verder: "Het schijnt zelfs dat ze niet aanvallen, tenzij jij dat eerder doet." Die enge verhaaltjes over Mide en Cynetria begonnen haar de keel uit te hangen. Ze wou nog even genieten van dit gebied zonder vampieren en een beetje de stank van hun wegdenken. "De meeste hier zijn nogal theatraal naar mijn smaak: 'Ohh ik ben moedig want ik ben een vampier tegengekomen.' En uiteindelijk zijn ze gewoon een bleek meisje tegengekomen dat nietsvermoedend aan het joggen was in een bos en een wolf tegen het lijf liep, en dan wegrende uit angst." Ze draaide een beetje lachend met haar hoofd, "Dus voor die vampiers heb ik een tip: Niet bang zijn, meestal kom je ze niet tegen, het is gewoon een enge gedachte dat vampieren misschien vlak achter je kunnen staan..." Ze wisselde van onderwerp "Vampieren zijn te saai om over te praten. " Zei ze lacherig.

Hoe de wolvin voor Rhikai haar neus over de vampieren begon te praten liet haar lachen. Af en toe verscheen er een grijns van oor tot oor op haar gezicht. Vooral toen ze vertelde dat sommige wolven heel stoer deden als ze zogenaamd een vampier hadden gezien maar het gewoon een bleek meisje was. Gewoon weg briljant. Uiteindelijk lag ze haast helemaal dubbel van het lachen door de wolvin. Vampieren saai om over te praten. Rhikai kwam langzaam in beweging. Haar ogen stonden speels en ze zakte door haar benen heen alsof ze iets besloop. "Stel je voor je staat oog in oog met een vampier niemand die je kan helpen en je tegenstander valt aan." zei ze alsof het iets spannends was. "Je poten trillen van angst, wat zou er gaan gebeuren? Net op het moment dat je naar voren wilt springen is de vampier verdwenen. Opgelost in het niets." ging ze verder. Rhikai sloop een beetje rond en kroop soepel op een steen. Normaal gesproken deed ze nooit zo, maar het moest er gewoon even uit. Voor even een beetje raar doen alsof je niet goed bij je hoofd bent. "Achter je verschijnt die vampier weer, je draait je om en valt aan. Met een enkele uithaal is het over." eindigde ze nogal suf. Op de plek waar ze was geland bleef ze gewoon liggen. Haar blik naar de grond gericht. "Lekker makkelijk." zei ze toen luchtig. Onschuldig keek ze naar de wolvin die bij haar was. Wat moest die nu wel niet van haar denken?

Cleopatra lachte met de imitatie van Rhikai die een levensgevaarlijke vampier tegenkwam, he, eigenlijk had ze wel al eens een vampier gezien, een softie die boos was dat ze een vampier was. "Wist je dat vampieren het zwakste zijn op de plek waar ze gebeten zijn? Daarom gok ik op de nek meestal." Ze glimlachtte even en dacht aan de gevaarlijke vampier, "Eigenlijk zijn het gewoon mensen met grotere tanden." Ze draaide zich even om, nee geen vampier. Cleopatra stelde zich in aanvals houding tegenover een seen en sprong ertegenaan "Pak aan stomme vampier!" Riep ze, ze belandde plat op haar buik op de steen. "Oef, harde vampier." Kreunde ze halflachend.

Vampieren niet gevaarlijk? Rhikai had gehoord dat ze gevaarlijk waren als ze je zouden aanvallen. Gewoon mensen met grotere tanden. Zo had ze het nog niet bekeken. Wie weet zou ze als ze ooit een vampier tegen zou komen het wel winnen in een gevecht. Dankzij de woorden van Cleopatra. Vampieren zijn het zwakst op de plek waar ze gebeten zijn. Dat moest ze goed gaan onthouden voor later. Nu er ook een oorlog in zijn startblokken stond moest ze het zeker gaan onthouden. Alhoewel ze wou er niet bij betrokken gaan raken. Veel te veel actie voor haar. Nee, ze bekeek het liever vanaf een afstandje. En als het nodig was dat ze moest helpen zou ze klaarstaan. Verder bleef ze lekker achterin staan. Zacht gegrinnik ontsnapte uit haar bek toen ze zag dat de wolvin tegen een steen opvloog. Rhikai begon de wolvin wel aardig te vinden. Rare humor moest af en toe ook aanwezig zijn. Thuis mocht ze nooit raar doen. Dan moest ze serieus blijven, ook al haalde er weer eens een pup rare fratsen uit. Altijd maar lief wezen tegen alles en iedereen. Maar goed dat ze daar weg was gegaan. Met haar staart veegde ze een takje weg zodat ze lekkerder kon gaan liggen. Geen takjes die in je buik prikte wat ontzettend irritant was. Gewoon een harde ondergrond waar je aan ging wennen als je er langer op lag. Ontspannen plantte ze haar hoofd op haar voorpoten. Eigenlijk was ze best wel moe geworden. Heen en weer rennen, dan weer terug omdat ze verkeerd was gegaan. Nu ze eindelijk hier was kon ze weer een beetje rustig aan doen.